اغلب برای نیازهای مان دعا می کنیم و در سکوت مننظر جواب می مانیم. بدون اینکه به نیازهای دیگران فکر کنیم. مثل مریض هایی که در اتاق انتظار دکتر بدون توجه به همدیگر کنار هم نشسته اند تا نوبت شان بشود و منشی دکتر صدایشان کند.
ولی خدا انسان را موافق دل خود آفرید. پر از احساس و عاطفه و استعداد و عطیه و توانایی های منحصر بفرد با کاربردی بسیار شگفت انگیز و متحیر کننده.
بنابرین خدا در دعا به ما نگاه میکند و میگوید: چه کسی را برای کمک به دیگران بفرستم؟ چه کسی حاضرست بخاطـر من بـرود؟
اشعیا 6 : 8 بعبارتی چه کسی میخواهد جواب دعای دیگران باشد؟ آیا هیچ فکر کردید که جواب دعای دیگران باشید؟
به راستی تا بحال "جواب دعای چند نفر بوده ایم؟" جواب این سوال مشخص کننده نوع رابطه ما با خدا و باورهایمان ست و میتواند شرایط روحی و روانی ما را تغییردهد.
بهترست در دعا از خودمان بپرسیم وقت ها و فرصت ها و موقعیت شغلی من، توانایی مالی و امکانات رفاهی من، ارتباطات و آشنایی های من، هنر و استعداد و تحصیلات و سلامتی جسمانی من تا بحال جواب دعـای چـند نفر بوده؟
گویا روزیکه وجودتان "جواب دعای دیگران" باشـد، وجـدان و احساس و روحیه تان به ضیافتی در بهشت خواهند رفت و تمام شب را در آنجا خواهند گذراند و فردایش دیگر آن شخص سابق نخواهید بود بلکه "بــوی بهشت می دهید".
Comments